Drukuj
Kategoria: Prawo
Odsłony: 2246

DYREKTYWA 2002/91/WE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY
z dnia 16 grudnia 2002 r.
w sprawie charakterystyki energetycznej budynków

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII  EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, a w szczególności jego art.
175, ust. 1,
uwzględniając wniosek Komisji[1],
uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego[2], uwzględniając opinię Komitetu Regionów[3],
stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu[4],
a także mając na uwadze, co  następuje:

(1) Art. 6 Traktatu wymaga tego, by  przy ustalaniu i realizacji polityk i działań Wspólnoty były  brane  pod uwagę wymogi ochrony środowiska naturalnego.

(2) Zasoby naturalne, do  których ostrożnego i racjonalnego użycia odnosi się art. 174
Traktatu, obejmują produkty naftowe, gaz naturalny i paliwa stałe, będące zasadniczymi źródłami energii, a także głównymi źródłami emisji ditlenku węgla.

(3) Zwiększona efektywność energetyczna stanowi ważną część pakietu programów i działań niezbędnych do  przestrzegania Protokołu z Kioto i powinna być  zamieszczana w każdym pakiecie strategicznym, w celu spełnienia dalszych zobowiązań.

 

(4) Zarządzanie popytem na energię jest ważnym narzędziem umożliwiającym Wspólnocie wpływ na światowy rynek i tym samym na bezpieczeństwo podaży energii w średnim i długim okresie.

(5) Rada w swych konkluzjach z 30 maja 2000 r. i 5 grudnia 2000 r. zaaprobowała plan działania Komisji w sprawie efektywności energetycznej i zażądała szczególnych środków dla sektora budowlanego.

(6) Sektor mieszkaniowy i usługowy, którego główną część stanowią budynki, obejmuje ponad 40% końcowego zużycia energii we Wspólnocie i zużycie to rośnie. Tendencja ta prowadzi do  wzrostu zużycia energii, a także emisji ditlenku węgla przez ten sektor.

(7) Dyrektywa Rady 93/76/EWG z 13 września 1993r, w celu ograniczenia emisji ditlenku węgla poprzez poprawienie efektywności energetycznej (SAVE)[5], która wymaga od Państw Członkowskich opracowania, wdrożenia i składania sprawozdań w sprawie programów w dziedzinie efektywności energetycznej w sektorze budowlanym, zaczyna obecnie ujawniać pewne znaczące korzyści. Jednak dla ustanowienia bardziej
konkretnych działań w celu wykorzystania dużego niezrealizowanego potencjału
oszczędności energii i zredukowania dużych różnic pomiędzy wynikami Państw
Członkowskich w tym sektorze, potrzebny jest uzupełniający instrument prawny.

(8) Dyrektywa Rady 89/106/EWG z 21 grudnia w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych Państw Członkowskich odnoszących  się do  wyrobów budowlanych[6].
wymaga, aby obiekty budowlane i ich  instalacje grzewcze, chłodzące i wentylacyjne były projektowane i wykonywane w taki sposób, aby wymagana ilość energii była niska, przy uwzględnieniu warunków klimatycznych usytuowania i mieszkańców.

(9) Środki służące dalszej poprawie charakterystyki energetycznej budynków, powinny uwzględniać warunki klimatyczne i lokalne oraz wewnętrzne środowisko klimatyczne, a także opłacalność. Nie powinny one naruszać innych wymagań podstawowych



dotyczących budynków, takich jak dostępność, ekonomia i zamierzone przeznaczenie budynku.

(10) Charakterystyka energetyczna budynków powinna być  określana na podstawie metodologii, która może być  różna na poziomie regionalnym, obejmującej oprócz izolacji termicznej inne czynniki, odgrywające coraz ważniejszą rolę, takie jak rodzaj stosowanych instalacji grzewczych i klimatyzacyjnych, stosowanie odnawialnych źródeł energii oraz projekt budynku. Powszechne podejście do  tego procesu, realizowane przez wykwalifikowanych i/lub akredytowanych ekspertów o niezależności gwarantowanej na podstawie obiektywnych kryteriów, przyczyni się do  wyrównania reguł w zakresie wysiłków czynionych przez Państwa  Członkowskie w celu oszczędności energii w
budynkach i wprowadzi przejrzystość dla przyszłych właścicieli i użytkowników w zakresie
charakterystyki energetycznej na wspólnotowym rynku nieruchomości.

(11) Komisja zamierza dalej opracowywać normy takie, jak EN 832 i EN 13790, które dotyczą systemów klimatyzacji i oświetlenia.

(12) Budynki będą miały wpływ na długoterminowe zużycie energii, stąd też nowe budynki powinny spełniać minimalne wymagania dotyczące charakterystyki energetycznej, dostosowane do  lokalnego klimatu. Z tego też powodu, przy stosowaniu wskaźników służących poprawie charakterystyki energetycznej, powinna być  stosowana najlepsza praktyka. Ponieważ zastosowanie alternatywnych systemów zaopatrzenia w energię nie jest generalnie wykorzystane w pełnym zakresie, powinny zostać rozważone możliwości techniczne, środowiskowe i ekonomiczne alternatywnych systemów zaopatrzenia w energię; może to być  wykonane jednorazowo przez Państwo Członkowskie w drodze studium przygotowującego wykaz środków oszczędzania energii
dla przeciętnych lokalnych warunków rynkowych, spełniający kryteria opłacalności. Przed
rozpoczęciem budowy mogą być  wymagane szczególne studia, jeżeli środek lub  środki okażą się możliwe do  zastosowania.

(13) Ważniejsze renowacje budynków istniejących, powyżej pewnych rozmiarów,
powinny być  traktowane, jako okazja do  podejmowania środków opłacalnych dla poprawy charakterystyki energetycznej. Ważniejsze renowacje są to przypadki, w których koszt renowacji odniesiony do  okrycia budynku i/lub koszt instalacji energetycznych takich jak ogrzewanie, zaopatrzenie w ciepłą wodę, klimatyzacja, wentylacja i oświetlenia jest wyższy niż  25% wartości budynku, nie wliczając wartości gruntu, na którym usytuowany jest budynek, lub  przypadki, gdy więcej niż  25% okrycia budynku podlega renowacji.

(14) Jednakże poprawa ogólnej charakterystyki energetycznej budynku oznacza niekonieczne pełną renowację budynku, ale może być  ograniczona do  tych jego części, które są najbardziej właściwe dla poprawy charakterystyki energetycznej tego budynku i są opłacalne.

(15) Wymagania renowacyjne dla budynków istniejących nie powinny być  niezgodne z zamierzoną funkcją, jakością lub  charakterem budynku. Powinno być  możliwe odzyskanie kosztów dodatkowych, zaangażowanych w daną renowację, w rozsądnym terminie w odniesieniu do  spodziewanego okresu istnienia inwestycji, przez zgromadzone oszczędności energii.

(16) Proces certyfikacji może być  wspierany programami, mającymi na celu umożliwienie równego dostępu do  poprawionej charakterystyki energetycznej. Może być  on  oparty na umowach pomiędzy organizacjami akcjonariuszy a jednostką powołaną przez Państwa Członkowskie. Wykonywany może być  przez spółki świadczące usługi energetyczne, które zgadzają się zobowiązać się do  podejmowania określonych inwestycji. Przyjęte systemy powinny być  nadzorowane i weryfikowane przez Państwa Członkowskie, które powinny również ułatwiać stosowanie określonych systemów zachęt. Świadectwo powinno



opisywać, w możliwym zakresie, aktualną sytuację dotyczącą charakterystyki energetycznej budynku i może podlegać odpowiedniej rewizji. Budynki władzy publicznej i budynki często odwiedzane przez ogół, powinny stanowić przykład, poprzez uwzględnianie rozważań środowiskowych i energetycznych, i z tego powodu budynki te powinny być  poddawane certyfikacji energetycznej regularnie. Publiczne rozpowszechnienie informacji dotyczącej charakterystyki energetycznej, powinno być wzmocnione wyraźnym ukazaniem tych świadectw energetycznych. Ponadto zamieszczanie oficjalnie zalecanych temperatur wewnętrznych, razem z temperaturą aktualnie pomierzoną powinno zniechęcać do  nadużywania energii w systemach
ogrzewania, klimatyzacji i wentylacji. Działania takie powinny przyczyniać się do  unikania
niepotrzebnego zużycia energii oraz zapewnić korzystne warunki klimatyczne wnętrza
(komfort termiczny) w porównaniu z temperaturą zewnętrzną.

(17) Państwa Członkowskie mogą również zaangażować inne środki, nieprzewidziane w niniejszej dyrektywie, aby zachęcić w ten sposób do  poprawy charakterystyki energetycznej budynków. Państwa Członkowskie powinny zachęcać  do  prawidłowego zarządzania energią, biorąc pod uwagę intensywność używania budynków.

(18) Ostatnie lata pokazały wzrost ilości systemów  klimatyzacji w krajach południowej Europy. Stwarza to istotne problemy w okresach szczytowego obciążenia energetycznego, zwiększając koszty elektryczności i psując bilans energetyczny w tych krajach. Powinno się dać priorytet strategiom poprawiającym charakterystyki energetyczne budynków w okresie letnim. W tym celu powinien nastąpić dalszy rozwój pasywnych technologii chłodzenia, a przede wszystkim tych poprawiających warunki klimatyczne wnętrz oraz mikroklimat wokół budynków.

(19) Regularna konserwacja kotłów oraz systemów klimatyzacji przez kwalifikowany personel, przyczynia się do  poprawnego uregulowania kotłów, zgodnie ze specyfikacją wyrobu a w ten sposób zapewnia optymalną charakterystykę z punktu widzenia środowiska, bezpieczeństwa i energii. Niezależna ocena całej instalacji grzewczej jest wymagana wówczas, gdy zmiana mogłaby mieć miejsce ze względów opłacalności.

(20) Wystawianie mieszkańcom budynków rachunków z tytułu kosztów ogrzewania, klimatyzacji i ciepłej wody, naliczanych w proporcji do  rzeczywistego zużycia, mogłoby przyczynić się do  oszczędzania energii w sektorze mieszkaniowym. Mieszkańcy powinni mieć możliwość regulowania ich  własnego zużycia ciepła i ciepłej wody, o ile takie środki są opłacalne.

(21) Zgodnie z zasadami pomocniczości i proporcjonalności, jak określono w art. 5
Traktatu, zasady ogólne przewidujące wymagania w zakresie systemu charakterystyki energetycznej oraz jego cele, powinny być  określane na poziomie Wspólnoty, ale szczegółowe wdrożenie powinno być  zostawione dla Państw Członkowskich, pozwalając w ten sposób każdemu Państwu Członkowskiemu na wybór reżimu odpowiadającego w najlepszy sposób jego szczególnej sytuacji. Niniejsza dyrektywa ogranicza się do minimum wymaganego do  osiągnięcia tych celów i nie wykracza poza to, co  jest do  tego niezbędne.

(22) Powinna być  zapewniona możliwość szybkiego dostosowania metodologii obliczeń i regularnego przeglądu minimalnych wymagań  przez Państwa Członkowskie w zakresie charakterystyki energetycznej budynków ze względu na postęp technologiczny, m.in. w odniesieniu do  właściwości izolacyjnych (lub jakości) materiału budowlanego i dla dalszego rozwoju normalizacji.

(23) Środki konieczne do  wykonania niniejszej dyrektywy powinny być  przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji[7],



PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

 


Artykuł 1
Cel

Celem niniejszej dyrektywy jest promowanie poprawiania charakterystyki energetycznej budynków we Wspólnocie, z uwzględnieniem warunków klimatycznych zewnętrznych i lokalnych oraz wewnętrznych wymagań klimatycznych oraz opłacalności.
Niniejsza dyrektywa ustanawia wymagania w zakresie:
a) ram ogólnych dla metodologii obliczania zintegrowanej charakterystyki energetycznej budynków;
b) zastosowania minimalnych wymagań dotyczących charakterystyki energetycznej nowych budynków;
c) zastosowania minimalnych wymagań dotyczących charakterystyki energetycznej dużych budynków istniejących, podlegających ważniejszej renowacji;
d) certyfikacji energetycznej budynków; i
e) regularnej kontroli kotłów i systemów klimatyzacji w budynkach oraz dodatkowo oceny instalacji grzewczych, w których kotły mają więcej niż  15 lat.

Artykuł 2
Definicje

Dla potrzeb  niniejszej dyrektywy stosowane są następujące definicje:
1. "budynek": konstrukcja zadaszona, posiadająca ściany, w której do  utrzymania klimatu wewnętrznego stosowana jest energia; określenie budynek może odnosić się do budynku, jako całości lub  jego części, które zostały zaprojektowane lub  zmienione do stosowania oddzielnego;
2. "charakterystyka energetyczna budynku": wartość energii zużywanej rzeczywiście lub
szacowanej do  spełnienia różnych potrzeb związanych ze znormalizowanym użytkowaniem budynku, która może obejmować m.in. ogrzewanie, ciepłą wodę, chłodzenie, wentylację i oświetlenie. Wartość ta może być  odzwierciedlona w jednym lub większej ilości wskaźników numerycznych, które zostały obliczone z uwzględnieniem izolacji, charakterystyki technicznej i instalacyjnej, projektu i usytuowania w relacji do aspektów klimatycznych, wystawienia na słońce i wpływu konstrukcji sąsiadujących, wytwarzania energii własnej i innych czynników, włącznie z klimatem wewnętrznym, mających wpływ na zapotrzebowanie na energię;
3. "świadectwo charakterystyki energetycznej budynku": świadectwo uznawane przez Państwo Członkowskie lub  osobę prawną wyznaczoną przez to państwo, zawierające charakterystykę energetyczną budynku obliczoną zgodnie z metodologią opartą na ogólnych ramach podanych w Załączniku;
4. "CHP"  (skojarzone wytwarzanie ciepła i elektryczności): jednoczesna konwersja pierwotnych paliw w energię mechaniczną lub  elektryczną i cieplną, spełniająca określone kryteria jakościowe efektywności energetycznej;
5. "system klimatyzacji": połączenie wszystkich elementów wymaganych dla zapewnienia formy przeróbki powietrza, w której temperatura jest kontrolowana lub  może być obniżona, możliwie w powiązaniu z kontrolą wentylacji, wilgotności i czystości powietrza;
6. "kocioł": połączenie kotła z palnikiem przeznaczone do  przekazywania wodzie ciepła
uwalnianego z procesu spalania;
7. "efektywna wydajność znamionowa (wyrażana w kW)": maksymalna wydajność kaloryczna określona i gwarantowana przez producenta jako możliwa do  dostarczenia podczas ciągłej pracy, zgodna z efektywnością użytkową podaną przez producenta;
8. "pompa cieplna": urządzenie lub  instalacja wydobywająca  ciepło o niskiej temperaturze z powietrza, wody lub  ziemi i dostarczająca ciepło do  budynku.

 

 

 



Artykuł 3
Przyjęcie metodologii

Państwa Członkowskie stosują metodologię, na poziomie krajowym lub  regionalnym, obliczania charakterystyki energetycznej budynków, na podstawie ram ogólnych podanych w Załączniku. Części 1 i 2 tych ram dostosowuje się do  postępu technicznego zgodnie z procedurą określoną w art. 14 ust. 1, biorąc pod uwagę normy lub  kryteria stosowane w prawodawstwie Państwa Członkowskiego.
Metodologia ta jest ustalana na poziomie krajowym lub  regionalnym.
Charakterystykę energetyczną budynku wyraża się w sposób przejrzysty i może ona obejmować wskaźnik emisji CO2.

Artykuł 4
Ustalanie wymagań charakterystyki energetycznej

1. Państwa  Członkowskie podejmują niezbędne środki do  zapewnienia, aby ustalone zostały minimalne wymagania charakterystyki energetycznej dla budynków, w oparciu o metodologię określoną w art. 3. Ustalając wymagania, Państwa Członkowskie mogą dokonywać zróżnicowania pomiędzy budynkami nowymi i istniejącymi oraz różnymi kategoriami budynków. Wymagania te uwzględniają ogólne warunki klimatu wewnętrznego, aby uniknąć w ten sposób ewentualnych negatywnych efektów, takich jak nieodpowiednia wentylacja, a także warunki lokalne i projektowaną funkcję oraz wiek budynku. Wymagania te podlegają przeglądowi w regularnych odstępach czasu, nie dłuższych niż  pięć lat oraz, gdy trzeba, są uaktualniane w celu uwzględnienia postępu technicznego w sektorze budowlanym.
2. Wymagania charakterystyki energetycznej są stosowane zgodnie z art. 5 i 6.
3. Państwa  Członkowskie mogą decydować o niestosowaniu wymagań określonych w ust.
1, do  następujących kategorii budynków:
- budynki i zabytki urzędowo chronione, jako część wyznaczonego środowiska lub  z powodu ich  szczególnych wartości architektonicznych lub  historycznych, gdzie zgodność z wymaganiami zmieniłaby niedopuszczalnie ich  charakter lub  wygląd,
- budynki używane, jako miejsca kultu i do  działalności religijnej,
- budynki okresowe o planowanym czasie użycia dwóch lat lub  mniej, obiekty przemysłowe, warsztaty i budynki niemieszkalne rolnicze o niskim zapotrzebowaniu na energię i budynki niemieszkalne rolnicze używane przez sektor objęty krajowym porozumieniem sektorowym w sprawie charakterystyki energetycznej,
- budynki mieszkalne przeznaczone do  użycia mniej niż  cztery miesiące w roku,
- budynki wolnostojące o całkowitej powierzchni użytkowej mniejszej niż  50 m2.

Artykuł 5
Budynki nowe

Państwa Członkowskie podejmują niezbędne środki celem zapewnienia, aby nowe budynki spełniały minimalne wymagania charakterystyki energetycznej określone w art.
4.
Dla budynków nowych o łącznej powierzchni użytkowej powyżej 1 000 m2, Państwa Członkowskie zapewniają, aby możliwości techniczne, środowiskowe i ekonomiczne systemów alternatywnych takich jak:
- zdecentralizowane systemy dostawy energii oparte na energii odnawialnej,
- CHP,
- ogrzewanie lub  chłodzenie lokalne lub  blokowe, jeśli dostępne,
- pompy cieplne, pod pewnymi warunkami,
były  rozważane i brane pod uwagę przed rozpoczęciem budowy budynków.

 

 



Artykuł 6
Budynki istniejące

Państwa Członkowskie podejmują niezbędne środki do  zapewnienia, aby przy wykonywaniu ważniejszej renowacji budynków, których łączna powierzchnia użytkowa wynosi powyżej 1000 m2, charakterystyka energetyczna tych budynków została poprawiona, aby w ten sposób spełnić minimalne wymagania, na ile jest to możliwe pod względem technicznym, funkcjonalnym i ekonomicznym. Państwa Członkowskie dobierają te minimalne wymagania charakterystyki energetycznej na podstawie wymagań charakterystyki energetycznej określonych dla budynków zgodnie z art. 4. Wymagania te mogą być  ustalane zarówno dla budynków poddawanych renowacji, jako całość, lub  dla systemów poddawanych renowacji lub  dla elementów, jeśli stanowią one część prac renowacyjnych przewidywanych do  wykonania w ograniczonym czasie, przy
uwzględnieniu wymienionego powyżej celu poprawy ogólnej charakterystyki energetycznej budynku.

Artykuł 7
Świadectwo charakterystyki energetycznej

1. Państwa  Członkowskie zapewniają, aby przy wznoszeniu, sprzedaży lub  wynajmie budynków świadectwo charakterystyki energetycznej,  było udostępniane właścicielowi lub przez właściciela przyszłemu kupującemu lub  najemcy, niezależnie od  sytuacji, jaka mogłaby mieć miejsce. Ważność świadectwa nie przekracza 10 lat.
Certyfikacja dla mieszkań lub  jednostek przewidywanych do  oddzielnego użytkowania w
blokach może być  oparta:
- na wspólnej certyfikacji całego budynku dla bloków o wspólnym systemie ogrzewania, lub
- na ocenie innego mieszkania reprezentatywnego w tym samym bloku.
Państwa Członkowskie mogą wyłączyć kategorie określone w art. 4 ust. 3 ze stosowania niniejszego ustępu.
2. Świadectwo charakterystyki energetycznej dla budynków powinno zawierać wartości referencyjne takie jak: aktualne normy prawne i odniesienia dla umożliwienia konsumentom dokonania porównania i oceny charakterystyki energetycznej danego budynku. Świadectwu towarzyszą zalecenia służące poprawie danej charakterystyki energetycznej pod względem opłacalności.
Cel świadectw jest ograniczony do  dostarczenia informacji i jakikolwiek wpływ tych świadectw w zakresie postępowania prawnego lub  innym, ustala się zgodnie z przepisami krajowymi.
3. Państwa  Członkowskie podejmują środki mające na celu zapewnienie, aby w budynkach o całkowitej powierzchni użytkowej powyżej 1 000 m2, zajmowanych przez władze publiczne i przez instytucje świadczące usługi publiczne dla dużej liczby osób, i z tego powodu często odwiedzanych przez te osoby, było umieszczone, w miejscu wyraźnie widocznym dla ogółu, świadectwo energetyczne, mające nie więcej jak 10 lat.
Może być  również wyraźnie ukazany zakres temperatur wnętrza, zalecanych i rzeczywistych oraz, gdy potrzeba, innych odpowiednich wskaźników klimatycznych.

Artykuł 8
Kontrola kotłów

W związku z redukcją zużycia energii oraz ograniczaniem emisji ditlenku węgla, Państwa
Członkowskie:
(a) ustanawiają środki niezbędne do  wprowadzenia regularnych kontroli kotłów opalanych nieodnawialnym paliwem ciekłym lub  stałym o efektywnej nominalnej wydajności 20 kW do  100 kW. Takie kontrole mogą być  stosowane również do  kotłów stosujących inne paliwa.

 


Kotły o efektywnej nominalnej wydajności ponad 100 kW są kontrolowane, co  najmniej
co  dwa lata. Dla kotłów opalanych gazem, okres ten może być  wydłużony do  czterech lat. Dla instalacji grzewczych z kotłami o efektywnej nominalnej wydajności powyżej 20 kW, starszych niż  15 lat, Państwa Członkowskie ustanawiają niezbędne środki celem wprowadzenia jednorazowej kontroli całej instalacji grzewczej. Na podstawie tej kontroli, która obejmuje ocenę efektywności kotła oraz dopasowania kotła poprzez porównanie go z wymaganiami grzewczymi budynku, eksperci udzielają porady użytkownikom w sprawie wymiany kotłów, innych modyfikacji do  systemu grzewczego oraz w sprawie rozwiązań alternatywnych; lub
(b) podejmują kroki do  zapewnienia udzielenia porad użytkownikom w sprawie wymiany
kotłów, innych modyfikacji do  systemu grzewczego oraz w sprawie rozwiązań alternatywnych, które mogą obejmować kontrole dla dokonania oceny efektywności i odpowiedniego dopasowania kotła. Ogólny wpływ tego podejścia powinien być  zasadniczo równoważny z tym wynikającym z warunków podanych w lit. (a). Państwa Członkowskie, które wybiorą tę opcję przedkładają Komisji sprawozdanie na temat równoważności
swych sposobów podejścia do  sprawy co  dwa lata.

Artykuł 9
Kontrola systemów klimatyzacji

W związku z redukcją zużycia energii i ograniczeniem emisji ditlenku węgla, Państwa Członkowskie ustanawiają niezbędne środki do  wprowadzenia regularnej kontroli systemów klimatyzacji o efektywnej wydajności znamionowej większej niż  12 kW. Kontrola ta obejmuje ocenę efektywności klimatyzacji i jej dostosowanie w porównaniu z wymaganiami dotyczącymi chłodzenia budynku.  Użytkownicy otrzymują odpowiednie doradztwo w zakresie ewentualnych udoskonaleń lub  wymiany systemu klimatyzacji oraz w zakresie rozwiązań alternatywnych.

Artykuł 10
Niezależni eksperci

Państwa Członkowskie zapewniają, aby certyfikacja budynków, opracowanie towarzyszących zaleceń oraz kontrola kotłów i systemów klimatyzacji były  wykonywane sposób niezależny przez wykwalifikowanych i/lub akredytowanych ekspertów, niezależnie od  tego, czy  działają oni  jako samodzielni fachowcy, czy  też są zatrudnieni w publicznych lub  prywatnych jednostkach.

Artykuł 11
Przegląd

Komisja przy pomocy Komitetu ustanowionego w art. 14 dokonuje oceny niniejszej dyrektywy w świetle doświadczenia zdobytego podczas jej stosowania i, gdy potrzeba, przedstawia propozycje odnoszące się m.in. do:
(a) możliwych środków uzupełniających dotyczących renowacji w budynkach o całkowitej powierzchni użytkowej mniejszej niż  1000 m2;
(b) ogólnych zachęt dla dalszych środków w zakresie poprawy efektywności energetycznej budynków.

Artykuł 12
Informacja

Państwa Członkowskie mogą podejmować  niezbędne środki do  informowania użytkowników budynków odnośnie do  różnych metod i praktyk służących poprawie charakterystyki energetycznej.  Na wniosek Państw Członkowskich, Komisja udziela pomocy Państwom Członkowskim w realizacji omawianych kampanii informacyjnych, które mogą być  włączane do  programów wspólnotowych.



Artykuł 13
Dostosowanie programu

Punkty 1 i 2 Załącznika są poddawane przeglądowi w regularnych odstępach czasu, nie krótszych niż  dwa lata.
Wszelkie zmiany niezbędne do  dostosowania pkt. 1 i 2 Załącznika do  postępu technicznego przyjmuje się zgodnie z procedurą określoną w art. 14 ust. 2.

Artykuł 14
Komitet

1. Komisja jest wspierana przez Komitet.
2. W przypadku odniesienia do  niniejszego ustępu, stosuje się art. 5 i 7 decyzji
1999/468/WE, biorąc pod uwagę przepisy jej art. 8.
Okres ustanowiony w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na trzy miesiące.
3. Komitet przyjmuje swój regulamin wewnętrzny.

Artykuł 15
Transpozycja

1. Państwa  Członkowskie wprowadzą w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do  wykonania niniejszej dyrektywy najpóźniej do  dnia 4 stycznia 2006 r. i niezwłocznie powiadomią o tym Komisję.
Przepisy przyjęte  przez Państwa Członkowskie zawierają odniesienie do  niniejszej
dyrektywy lub  odniesienie takie towarzyszy ich  urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez Państwa Członkowskie.
2. Państwa  Członkowskie mogą,  w braku wykwalifikowanych i/lub akredytowanych
ekspertów, otrzymać dodatkowy okres trzech lat na pełne zastosowanie przepisów art. 7,
8 i 9. Korzystając z tej możliwości, Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję przedkładając odpowiednie uzasadnienie oraz harmonogram dotyczący dalszego wykonywania niniejszej dyrektywy.

Artykuł 16
Wejście w życie

Niniejsza dyrektywa  wchodzi w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym
Wspólnot Europejskich.

Artykuł 17
Adresaci

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do  Państw Członkowskich. Sporządzono w Brukseli, dnia 16 grudnia 2002 r.
W imieniu Parlamentu Europejskiego P. COX Przewodniczący
W imieniu Rady M. FISHER  BOEL Przewodniczący

 

 

 

 

 

 



ZAŁĄCZNIK

Ramy ogólne do  obliczania charakterystyki energetycznej budynków (art. 3)
1. Metodologia obliczania charakterystyki energetycznej budynków obejmuje, co  najmniej następujące aspekty:
a) charakterystykę cieplną budynku (okrycie i ściany wewnętrzne, itd.,). Charakterystyka ta może również obejmować szczelność powietrzną;
b) instalację grzewczą i zaopatrzenie w ciepłą wodę, włącznie z charakterystyką ich izolacji;
c) instalację klimatyzacyjną;
d) wentylację;
e) wbudowaną instalację oświetleniową (głównie sektor niemieszkalny); f) położenie i zorientowanie budynku, włącznie z klimatem zewnętrznym; g) pasywne systemy słoneczne i ochronę przed słońcem;
h) naturalną wentylację;
i) warunki klimatu wnętrza, włącznie z projektowanym klimatem wnętrza;
2. W miarę potrzeby w tych obliczeniach brany jest pod uwagę pozytywny wpływ poniższych aspektów:
a) aktywne systemy słoneczne i inne systemy grzewcze i elektryczne oparte na
odnawialnych źródłach energii;
b) elektryczność wytwarzana przez CHP
c) lokalne lub  blokowe systemy grzewcze i chłodzenia;
d) naturalne oświetlenie.
3. Dla potrzeb  tego obliczania budynki powinny być  odpowiednio sklasyfikowane w kategorie takie jak:
a) budynki jednorodzinne różnych rodzajów;
b) bloki  mieszkalne;
c) biura;
d) budynki edukacyjne;
e) szpitale;
f) hotele i restauracje;
g) obiekty sportowe;
h) budynki usług handlu hurtowego i detalicznego;
i) inne rodzaje budynków zużywających energię.

1 Dz.U. C 213 E z 31.7.2001, str. 266 i Dz.U. C 203 E z 27.8.2002, str. 69. [1] Dz.U. C 36 z 8.2.2002, str. 20.
[2] Dz.U. C 107, 3.5.2002, str. 76.
[3] Opinia Parlamentu Europejskiego z 6 lutego 2002 (dotychczas nieopublikowana w
Dzienniku Urzędowym), wspólne stanowisko Rady z 7 czerwca 2002 (Dz.U. C 197 z
20.8.2002, str. 6) oraz decyzja Parlamentu Europejskiego z 10 października 2002 (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).
[4] Dz.U. L 237 z 22.9.1993, str. 28.
[5] Dz.U. L 40 z 11.2.1989, str. 12. Dyrektywa zmieniona dyrektywą 93/68/EWG (Dz.U. L 220 z 30.8.1993, str. 1).
[6] Dz.U. L 184 z 17.7.1999, str. 23.